Waar wacht ik op? Go get ‘em!

Twee vragen aan de geweldige Cecile Somers-Lee (auteur, vertaler en voice artist)

Een vraag die ik vaak krijg is de volgende:  Ik heb het gevoel dat ik niet in het nu leef. Ik ervaar dit als lethargie. Wat zou dit gevoel en tijdsbesef kunnen shiften of wat kan ik doen om meer urgentie te voelen, of in beweging te komen? Welk advies heb jij Cecile?

Cecile Somers-Lee: Lethargie = doffe onverschilligheid. ‘Ongevoeligheid, zorgeloosheid, slaperigheid.’ Ontleend aan Latijn lēthargia ‘ziekelijke slaapzucht, slaperigheid, vergeetachtigheid’, ontleend aan Grieks lēthargíā ‘id.

Een middel tegen doffe onverschilligheid is jezelf, eerlijk en onverbiddelijk, te vragen: waar wacht ik op, en wat houdt me tegen?
Als je vijf minuten had om je ideale leven te schilderen, wat zou je dan zeggen? Hoe zou het eruit zien? (Zet je timer op vijf minuten en begin meteen, want 5 minuten is niet veel en het antwoord “dat week ik niet, daar moet ik over nadenken” is niet toegestaan, dus denk en schets snel!)

Hoe, waarmee en waarom zou je gelukkig & content zijn?

Doe de Sterfbed Test. Stel je voor dat je terminaal bent en in het ziekenhuis ligt. Je hoort de dokter tegen je familie zeggen dat je het niet lang meer zult maken, en dat men zich moet voorbereiden op het naderende afscheid.
Kijk terug op je leven. Voel je spijt? Kun je terugsnellen in de tijd en het moment zien waar je rechts ging toen je links had moeten of willen gaan?

Ga terug naar nu: ben je op dit moment al voorbij dit punt? Kun je de afslag nog nemen? Een parallelweg creeëren? Wat zou daar nodig voor zijn? Je hebt niets te verliezen, behalve een levenseinde gevuld met spijt.

Wat betekent leven in het nu voor je?
Kun je je herinneren dat je voor het laatst in het nu leefde?

Waarom denk je dat leven in het NU beter is dan leven in je dromen en in je verleden en (wellicht onbereikbare) toekomst?

Ik las dit artikel in de New York Times van Ruth Whipmann van 26 november 2016, en denk er vaak aan terug (hier is een stukje eruit (in no time vertaald met Deepl.com)
“Misschien wel de enige filosofische consensus van onze tijd is dat de sleutel tot tevredenheid ligt in het volledig mentaal leven in het heden. Het idee dat we voortdurend onze gedachten moeten afleiden van het verleden, de toekomst, de verbeelding of het abstracte en terug naar wat er op dit moment gebeurt, heeft aan terrein gewonnen bij spirituele leiders en investeringsbankiers, leunstoel-filosofen en overheidsbureaucraten en personeelsafdelingen. Corporate America biedt haar werknemers mindfulness training aan om “hun productiviteit te stroomlijnen,” en het Amerikaanse leger biedt het aan het Korps Mariniers. Amerikanen geven nu naar schatting 4 miljard dollar per jaar uit aan “mindfulness producten”. “Leven in het Moment” heeft zijn volkse charme te gelde gemaakt in een spiritueel industrieel complex van vele miljarden dollars.

Verdient het moment echt zijn vele lofbetuigingen? Het is een filosofie die waarschijnlijk meer de moeite waard is voor diegenen wier leven meer bevoorrechte momenten bevat dan slopende, vernederende of uitputtende momenten. Degenen voor wie een bepaald moment eerder een “yogahouding in de zon” is dan een “uur in de frituur”.

Op het eerste gezicht is ons leven buiten het heden vaak veel bevredigender dan erin. Zoals iedereen weet die ooit heeft volgehouden dat hij of zij op een dag 10 kilo zal afvallen of Spaans zal leren of de passende deksels voor de Tupperware zal vinden, anticiperen we vaak op onze toekomst met meer blind optimisme dan de realiteit waarschijnlijk zal rechtvaardigen.

Een van de mooiste prestaties van het menselijk brein is toch wel zijn vermogen om verleden, heden, toekomst en hun denkbeeldige alternatieven voortdurend parallel te laten lopen, om de verveling van de afwas te compenseren met de kans om tegelijkertijd mentaal in Bangkok te zijn, of in het bed van Don Draper, of om eindelijk je bejaarde familielid te vertellen dat, ondanks haar overtuiging dat “niemand die in de jaren zeventig is geboren, is gestorven”, het gebruik van een autostoeltje niet verwennerij is voor je kind. Het is moeilijk in te zien waarom je meer geluk zou hebben als je dat magische gevoel van reikwijdte tijdens het klaarmaken van een bord spaghetti, zou inperken.

Wat mensen onderscheidt van dieren is precies dit vermogen om mentaal los te komen van wat ons op dit moment overkomt, en er een context en betekenis aan te geven. Ons geluk komt niet zozeer voort uit onze ervaringen zelf, maar uit de verhalen die we onszelf vertellen en die ze belangrijk maken.”

Dit is een krachtige quote uit Andrea Balts’ Creative Rehab waar ik persoonlijk veel aan heb:
“Our lives are stories. Somebody is telling them. Our only mission is to become that Somebody.”

Als je leven een film was die je zelf kon schrijven, regisseren en spelen, hoe zou je het er dan uit zien? En de stemmetjes in je hoofd die roepen dat dat bullshit is en dat je met zoveel externe factoren moet leven dat je nooit alles zelf kunt bepalen, moet je voor de duur van deze oefening het zwijgen opleggen.

Als je een bord spaghetti wilt, heb je water en spaghetti en een pan en saus nodig. Go get ‘em! Hetzelfde geldt voor alle andere wensen ook: go get ‘em!

If you can dream it, you can do it. Daar geloof ik heilig in. (Zie de Gebroeders Wright en Greta Gerwig en all die anderen die het doen.)

Het is waar dat je de lethargie zult moeten aanpakken, maar met 8 minuten per dag – op papier of een scherm – aan de film van je leven schrijven is absoluut te doen. En bevrijdend. En al leef je je perfecte leven alleen op papier, je gevoel kent het verschil niet. Voor je mind & je geest geven woorden vorm aan je dromen, en maken ze tot werkelijkheid.

En deze quote van de Zwitserse beeldhouwer Alberto Giacometti. “The more you fail, the more you succeed. It is only when everything is lost and—instead of giving up—you GO ON, that you experience the momentary prospect of some slight progress. Suddenly you have the feeling—be it an illusion or not—that something new has opened up.”

Wat is authenticiteit?

Authenticiteit voor mij is leven naar mijn gevoel, losgekoppeld van alles wat De Anderen vinden dat goed/beter voor mij is. Is het schreeuwend egoïstisch? Als we ervan uitgaan dat het leven ons gegeven is, en dat dit ONS leven is, dan vind ik (na teveel jaren geluisterd te hebben naar mensen die mij van alles meenden te mogen voorschrijven) dat je ZELF mag bepalen hoe je het vormgeeft, en wat je ermee doet. De anderen hebben immers ook hun eigen leven, waar dezelfde regels voor gelden. Maakt authenticiteit een egoist van mij? Ik denk juist dat het tegenovergestelde het geval is: als je jezelf en je eigen leven respecteert, en het tot bloei laat komen zoals je je dat in je wildste dromen hebben voorgesteld, dan zullen de anderen om je heen van je levensvreugde profiteren. Dan vallen een hoop frustraties en boosheid weg. Als je op een punt komt waarop je denkt “dit wilde ik altijd, zo heb ik mij mijn leven voorgesteld”, dan is je leven authentiek. Natuurlijk is het een proces, een kronkelige weg die vraagt om alertheid, om verwijdering van de Dingen Die Je Niet Wilt.

Ik zal het idee van mijn gedroomde leven nooit opgeven: het is hard werken en zal niet elke dag even makkelijk zijn, maar de voldoening is zo groot, en het voelt zo goed. Voor mij voelt het als aankomen bij het strand, en je schoenen uittrekken en met blote voeten het warme zand opstappen, de geur van zon en zee in je neus, en denken “DIT. Dit is precies wat ik wilde.” (En terwijl ik dit schrijf hoor ik de stem van mijn ex-schoonmoeder in mijn hoofd die zegt: “Maar je kunt toch niet elke dag naar het strand! Er moet ook gewerkt worden.” Precies daarom is ze mijn ex- schoonmoeder ha ha. Er moet inderdaad gewerkt worden, en dat doe ik ook, maar de droom van strandleven op papier en in mijn hoofd wil ik door niemand later vergallen. Mijn ultieme doel: schrijven achter de duinen en (hard)lopen over het strand.
En natuurlijk donder ik onderweg vele malen van de hangbrug af, raak ik de weg kwijt, word ik gebeten door de Ratten van Twijfel en denk ik “het gaat me niet lukken”, maar dit gevoel dat zegt “ik ben op weg naar mijn gedroomde bestemming & we are SO going to get there” is heerlijk. Ik kan de zee al horen en ruiken!

 

 

Download een deel van een video interview met de geweldige Cecile hier:  Cecile Somers deel 1